Wednesday 15 May 2013

Γέννησα στο σπίτι...


της Ελένης Χατζοπούλου


Eίμαι πολύτεκνη μητέρα και όπως καταλαβαίνετε δεν έχω την πολυτέλεια να εκθέσω πράγματα μη ουσιώδη ή μη αληθινά, γιατί απλούστατα δεν έχω το χρόνο. Στα 27, στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, ακολούθησα την πεπατημένη, την συνηθισμένη οδό, αυτή που με ήθελε περισσότερο άρρωστη παρά υγιή. Λοιπόν μετά από τις καθιερωμένες εξετάσεις, το τακτικό ζύγισμα, την τακτική μέτρηση της πίεσης, του αιματοκρίτη, τις αλλεπάλληλες αιματολογικές εξετάσεις κ.α, αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με όλη αυτή την διαδικασία. Εγώ ήμουν στην καλύτερη φάση της ζωής μου, ήμουν τόσο ήρεμη, τόσο χαρούμενη και τόσο νηφάλια, που μου φαινόταν πολύ αλλόκοτο να μου συμπεριφέρονται οι ‘’υπηρέτες της υγείας΄΄ σαν να κινδύνευα άμεσα και εγώ, όπως και το παιδί που έφερα. Ταυτόχρονα όσες περιπτώσεις τοκετού άκουγα γύρω μου, αν μη τι άλλο φυσιολογικές δεν ήταν. Έφτασα στο συμπέρασμα οτι στην καλύτερη περίπτωση οι γυναίκες γεννούσαν με ΄΄καισαρική΄΄. Στη χειρότερη περίπτωση της προκαλούσαν τον τοκετό προκαλώντας αφόρητους πόνους, τις κακομεταχειρίζονταν και ουσιαστικά βίαζαν την υπόσταση της μητέρας. Και η τραγωδία συνεχίζονταν όταν δεν της έδιναν το μωρό να θηλάσει άμεσα, με αποτέλεσμα να κάνει μαστίτιδες, πυρετούς και φυσικά να μην καταφέρει να θηλάσει ούτε μέρες. Και το πιο τραγικό όλων ήταν και είναι ότι έπεισαν. Έπεισαν σχεδόν όλες τις γυναίκες ότι κινδύνευαν και αυτές και τα παιδιά τους. Έγινε δεδομένο ότι η διαδικασία του τοκετού είναι τόσο επώδυνη που απομάκρυναν τη γυναίκα-μητέρα τόσο πολύ από τη φύση της που η ίδια ζητούσε χάπια για να σταματήσει ο θηλασμός . ΦΟΒΕΡΟ.
Έτσι η αίσθηση μου μετατράπηκε σε λογική η οποία απλά δεν δεχόταν να υποβληθεί σε όλο αυτό. Έτσι άρχισα να ψάχνω για τον λεγόμενο "τοκετό στο σπίτι". Γιατί ήμουν πλέον σίγουρη ότι μόνο στον χώρο μου, μόνο εκεί που είχα την καλύτερη επαφή με τον εαυτό μου από οπουδήποτε αλλού, εκεί όπου θα γαλουχούσα το παιδί μου, εκεί όπου αισθανόμουν "εγώ" και όχι το νούμερο 35,42,58, ΕΠΡΕΠΕ να γεννήσω.
Μέσα σε 2 μήνες και αφού έκοψα κάθε σχέση με την ιατρική βρήκα την αείμνηστη μαία Ευαγγελία Ελιώτη. Μ’αυτήν δεν γέννησα, γεννήθηκα. Δεν πόνεσα, γλέντησα. Δεν υπέφερα, χάρηκα. Γιατί η αναγνώριση μου σ’αυτήν με έκανε πολύ γρήγορα να κατανοήσω ότι η διαδικασία του τοκετού, ο κάθε πόνος, η κάθε σύσπαση βοηθάει το μωρό να κάνει την εμφάνιση του. Γιατί ουσιαστικά αυτό κάνει όλη τη δουλειά. Έρχεται η ώρα της εξόδου και η φύση γνωρίζει ΣΙΓΟΥΡΑ καλύτερα. Η μητέρα αυτό που δεν κάνει είναι να το ενοχλεί. Αν την άφηνες ελέυθερη, αν σεβόσουν το σώμα της και το ρόλο της, αν την γνώριζες, έστω μέχρι το βαθμό της συμπάθειας τότε απλά θα την εμπιστευόσουν.
Αυτό λοιπόν μου ενέπνευσε αυτός ο άνθρωπος-γυναίκα-μαία. Αυτό που όντας μέσα στο σύστημα είχα χάσει. Ευτυχώς όχι εντελώς. Την εμπιστοσύνη στο ίδιο μου το σώμα. Με βοήθησε να το γνωρίσω, να το εμπιστευτώ και να μπορώ πλέον και να καθορίζω εγώ το πώς, πού, ακόμη και πότε θα γεννήσω. Μπορεί να σας φαίνεται πολύ τραβηγμένο και δικαιολογημένα. Η τόσο καλά οργανωμένη και κερδοφόρα φάμπρικα που φτιάχτηκε εδώ και δεκαετίες κατάφερε να κοιμίσει ακόμη και τα γεννετήσια ένστικτά μας. Το χειρότερο να κοιμήσει το νου μας. Εχουμε όμως και εμεις τη δική μας ευθύνη απέναντι σε αυτό. Αυτή τελικά η άγνοια είναι η καλύτερη τροφή για το σύστημα. Με αυτήν συντηρείται, υπάρχει. Οταν όμως απειλείται κάνει όλα τα παράλογα για να κρατηθεί γιατί απλούστατα καταρρέει.
Στην προκειμένη περίπτωση το σύστημα ταράχτηκε με το που επιδοτήθηκε η γέννα στο σπίτι. Έτσι για να μην χάσει τον έλεγχο κατέστησε όλη τη διαδικασία αλλά και όλους όσους με ειλικρίνεια και αυτοθυσία την υπηρετούσαν, ανίκανους και επικίνδυνους. Δεν δίστασαν ακόμη και να διασύρουν και αμαυρώσουν και τους γονείς νομικά, σαν να ήταν κοινωνικά αποβράσματα. Απίστευτο. Αντ΄αυτού για να φανούν οι καλοί της υπόθεσης φαίνονται να προασπίζονται τον τοκετό στο σπίτι σαν την πιο θεάρεστη διαδικασία.Αλλά φυσικά κάτω από πολύ συγκεκριμένες προυποθέσεις που εννοείται ότι θα ελέγχονται από τους ίδιους. Ωραία!!! Και τόσο καιρό γιατί δεν κάνατε τίποτα? Και όχι μόνο δεν γινόταν τίποτα αλλά όλες οι ανεξάρτητες μαίες, ακόμη και οι γονείς αντιμετωπίζονταν θαρρείς και ανήκαν σε καμιά αίρεση ή σε καμιά κρυφή οργάνωση.
Προσωπικά και γώ σαν «αιρετική» μητέρα, δεν έχω εσωτερική ανάγκη να επαναστατήσω κατά του συστήματος. Νομίζω ότι αυτό το τέρας έτσι όπως φτιάχτηκε επί δεκαετίες δεν θα αλλάξει σεβόμενο τις φωνές και τις επιθυμίες των μητέρων. Αυτό πιθανά θα συμπαρασυρθεί μαζί με μια ευρύτερη και ριζική αλλαγή όλου αυτού του ψεύτικου και δήθεν δημοκρατικού πολιτικού-οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος. Τότε και ο τοκετός στο σπίτι θα πάρει τη θέση που της αρμόζει και αξίζει. Σαν την ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ διαδικασία.

11η Κατηγορούμενη στην δίκη των 79

No comments:

Post a Comment