Tuesday 11 June 2013

Tο δικαιωμα στον φυσικο τοκετό στο σπίτι

της Κατερίνας Παπανικολάου (07/06/2013)

 “Βirth choices festival, η γιορτή για την ελευθερία στη γέννα”, Θεσσαλονίκη 31/05-01/06/2013": Δεν πρόκειται για ακόμη ένα φεστιβάλ διαμαρτυρίας για την ελευθερία που καταπατείται. Νομίζω πως είναι η πρώτη ελευθερία που καταπατείται καθώς ερχόμαστε εν ζωή.

Το βρέφος, δηλαδή εγώ ως άνθρωπος, έρχεται στη ζωή και το πρώτο μήνυμα που προσλαμβάνει είναι το δικαίωμα των άλλων να καταπατούν τα δικά του ατομικά δικαιώματα επειδή έχουν εξουσία (ιατρική γνώση) ή είναι μεγαλύτεροι ή είναι απλά οι γονείς του. Το μωρό - όπως κάθε ενήλικας - θέλει να γίνονται σεβαστές οι ανάγκες του και οι δικοί του βιολογικοί ρυθμοί, προκειμένου να προσαρμοστεί δημιουργικά στην πρώτη του μεγάλη αλλαγή: από το περιβάλλον της μήτρας καλείται να μεταβεί σε ένα νέο, άγνωστο περιβάλλον, όπου η επαφή με το σώμα της μητέρας τροποποιείται, καθώς μεσολαβεί πια μια απόσταση. Το να γεννηθεί μέσα σε κάποια αίθουσα τοκετού μαιευτικής κλινικής είναι αρκετά τραυματικό, βίαιο και σκληρό για ένα μωρό που αποχωρίζεται τη μητέρα του μετά από μια φυσιολογική σύνδεση που είχε μαζί της για 9 μήνες.

Από την άλλη και η ίδια η τεκούσα αποκόπτεται από την επαφή με το σώμα της, τα συναισθήματά της και την επαφή με το ίδιο της το μωρό. Φάρμακα, χειρουργικές τομές, παρουσία πολλών ειδικών, φασαρία είναι ανασταλτικοί παράγοντες στην αρμονική γέννηση. Η φύση είναι στο αποκορύφωμά της τη στιγμή της σύλληψης και κατά δεύτερο τη στιγμή της γέννησης. Αντ’ αυτού ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος στην αλαζονεία του μεταχειρίζεται την τεχνολογία και την τεχνογνωσία (γιατί εδώ δεν πρόκειται για επιστήμη) ώστε να μετατρέψει κάτι τόσο φυσικό και μεγαλειώδες σε κάτι ψυχρό και διαδικαστικό. Υπάρχει μια βαθύτερη σοφία τις ώρες του τοκετού που το θηλυκό θηλαστικό αναπτύσσει προκειμένου να υποστηρίξει με άλλο τρόπο πια - εκτός της μήτρας - τον απόγονό του ώστε να συμμετέχει έτσι ενεργά και υπεύθυνα στο αέναο έργο της διαιώνισης και της εξέλιξης.

Συχνά οι νέες μητέρες περιγράφουν τον τοκετό τους εστιάζοντας στον πόνο, τις επιπλοκές και τον φόβο, απορρίπτοντας και αποκόπτοντας τον εαυτό τους από την ίδια τη διαδικασία που εμπεριέχει μεγάλο πλούτο συναισθημάτων και νοημάτων. Ενώ λοιπόν εγκυμονούσα και έμβρυο ζουν αχώριστα για 9 ολόκληρους μήνες, τη στιγμή της γέννησης όπου έχουν τη δυνατότητα για πρώτη φορά να βιώσουν μια καινούρια επαφή μεταξύ τους, κυρίως οπτική και απτική, βιώνουν τον πρώτο διχασμό, με το έμβρυο να πλήττεται περισσότερο.

Το σπίτι παρέχει το ασφαλές και οικείο πλαίσιο όπου όλα τα παραπάνω εκτυλίσσονται εναρμονισμένα με τη φύση. Η τεκούσα είναι προστατευμένη σε ένα περιβάλλον που η ίδια έχει επιλέξει και μπορεί πια να αφοσιωθεί στη βιολογική, βιοχημική και συναισθηματική πορεία του τοκετού. Το βρέφος έρχεται στο νέο του περιβάλλον στο ρυθμό που συνδιαμορφώνει το ίδιο μαζί με τη μητέρα του. Έχουν χρόνο οι δυο τους και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δε βια-ζονται.

Είναι απαράδεκτο όχι μόνο να μην προάγεται ο φυσικός τοκετός στο σπίτι, αλλά επιπλέον να διώκεται και ποινικά από ταγούς της κοινωνίας και εκπροσώπους αντίστοιχων επαγγελμάτων. Στη Θεσσαλονίκη διώκονται οικογένειες, με απώτερο σκοπό να αποθαρρυνθούν οι υπόλοιποι. Σύμφωνα με έρευνες περίπου μισές Ελληνίδες γεννούν με καισαρική τομή, οπότε αυτή η στατιστική αφήνει ανοιχτή κάθε πιθανή ερμηνεία για τα κίνητρα όσων στράφηκαν εναντίον των ατομικών δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και εν τέλει της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.

πηγή: http://enfo.gr/ar1774



No comments:

Post a Comment