Tuesday 14 January 2014

Ο πλακούντας, η δίκη των 79 και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης

Της Κατερίνας Παπανικολάου

Χρειάστηκε μια απόφαση δικαστηρίου ώστε να μην μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το προφανές και μονοσήμαντο και να μην μπορεί κανείς να εκδιώξει κανέναν για κάτι τέτοιο.

Οι γονείς, η μαία και οι γιατροί που βρέθηκαν εμπλεκόμενοι στη δίκη των 79 αθωώθηκαν μόλις προχθές για το εξαιρετικά σημαντικό αδίκημα του τοκετού στο σπίτι. Μια ιστορία που εκτυλίχθηκε στη Θεσσαλονίκη με καθαρά οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα, ταυτόχρονα όμως με την ηθική και τη λογική να πρεσβεύονται από τους αρμόδιους του δικαστηρίου που έδωσε την τελική ετυμηγορία: ο πλακούντας μιας γυναίκας δεν μπορεί να θεωρηθεί απόβλητο.

Κι έτσι ο τοκετός στο σπίτι μοιάζει ξανά κάτι φυσικό, όσο και αν φάνηκε να ενόχλησε κάποιους, όσο και αν κάποιες οικογένειες πέρασαν δύσκολα μέσα από αυτό και βρέθηκαν κατηγορούμενες για την πιο όμορφη διαδικασία γέννησης ενός παιδιού.

Στην ιστορία αυτή δε βλέπω κάτι περισσότερο από το χιλιοπαιγμένο σενάριο της καταπάτησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, η οποία για ποικίλους σε κάθε περίπτωση λόγους ενοχλεί μια μερίδα της κοινωνίας. Η περίπτωση της γυναίκας που επιθυμεί να γεννήσει στο σπίτι δεν είναι και πολύ διαφορετική από τη γυναίκα που επιθυμεί να φιλήσει τη σύντροφό της δημόσια, ούτε από τον άνδρα που επιθυμεί να συμβιώνει επίσημα με τον σύντροφό του. Είναι η αρχή της αυτοδιαχείρισης του εαυτού που πλήττεται καθημερινά, που ορισμένοι, υποτιθέμενα θεματοφύλακες της ηθικής και της τάξης, αναλαμβάνουν το ρόλο δικαστή και καλούν με όλους τους τρόπους τον «κατηγορούμενο» να απολογηθεί και ευθύς αμέσως να αλλάξει άποψη και στάση. Διαφορετικά οφείλει να κρυφτεί, προκειμένου να παραμείνει ίδιος στην ομοιομορφία, να μην προκαλέσει, να μη γίνει φορέας αλλαγής και εξέλιξης. 

Το δικαίωμα στο δικαίωμα είναι που έχει ξεχαστεί στην Ελλάδα, το δικαίωμα όμως και του άλλου και όχι μονάχα το δικό μου. Το δικαίωμα να επιλέγω εγώ για εμένα και να μην αποτελεί αυτή η επιλογή μου αντικείμενο ανυπόστατων κατηγοριών, εξευτελισμού και παραγκωνισμού. Να μη νιώθω μόνος μέσα από την επιλογή μου να είμαι διαφορετικός, εφόσον με αυτήν την επιλογή δεν προκαλώ κακό και δε θίγω κανέναν. Το δικαίωμα να είμαι αυτό που εγώ αποκλειστικά με τις δικές μου αξίες και ανάγκες επιλέγω να είμαι χρειάζεται ακόμη να κατοχυρώνεται στις αίθουσες δικαστηρίων ή να επιβάλλεται μέσω προστίμων από το ευρωπαϊκό δικαστήριο.

Η δίκη των 79 είναι ένα ακόμη σημείο στην πορεία οπισθοδρόμησης που τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζει τη Θεσσαλονίκη, ένα σημείο που φέρει ελπίδα πως οι επόμενες γενιές θα έχουν μεγαλύτερη ελευθερία και περισσότερο σεβασμό στην ατομικότητα.

πηγή: http://enfo.gr/ar2248

No comments:

Post a Comment